Sentimentele gehaktbal

We schommelen mee in de fantasie van Ivanka. In de theaterzaal, onder een sterrenhemel. Geen gordijnen, geen grens, heen en weer in een open wereld boven een rode zee van pluche.

Het duurde even, een half Corona-pandemietje lang, maar de kunst overleeft alles. Dus ook de gecombineerde kunst in dit filmpje. De eerste aflevering van de serie “De stad verklankt”. Stadsdichters die dichten in de Salon, in ruil een gedicht op muziek gezet. Ivanka beet het spits af, zo’n vier jaar geleden.

En dan nu op YouTube te beluisteren, voor iedereen die wil. Zelf vond ik het heerlijk om weer te horen en te zien. Sentimentele gehaktbal, geraakt door de tekst, de sfeer, de klarinet van mijn zus. Veel te dun velletje, veel te peperkoekerig hart. Je eigen stem en melodie, ook dat nog. Tikje incestueus. Maar ach, ik doe niemand kwaad met zulk soppen in eigen gaarkeuken.

De mooiste beloning bij het verklanken van de dichters was elke keer het wonderlijke proces van opgaan in een gedicht dat langzaam maar onvermijdelijk veranderde in een lied. Een openlijke diefstal van wat eerst háár woorden waren, nu jouw klanken. Je bent een kraker in andermans geest, het is jouw wereld geworden. En je bent eigenlijk ook niet meer zo bezig met de vraag wat de schrijfster (sorry, Ivanka) precies bedoeld heeft. Ik wil niet meer weg uit mijn nieuwe wereld.

Gelukkig is mij vele malen bezworen, door schrijvers, zangers en dichters: Leg je eigen betekenis in de woorden die je leest, de klanken die je hoort.
Bij dezen. Jullie zullen hetzelfde doen. Klim op de schommel. Wieg mee.

https://youtu.be/BoOY0TEm0SQ                  Beeld: Ivanka de Ruijter en Anne van Ruitenbeek