Schaapjes en zwaartekracht

Martin gaat stoppen. Jammer. En ja, je kan ook denken: nieuwe kansen, nieuwe horizonten. Dat is ook echt zo. Maar toch…

In een lieve, complimenteuze mail doet hij kond van zijn lastige besluit, na lang wikken en wegen. Het ga je goed Martin, en wij hopen allen dat je nieuwe, ook muzikale uitdagingen zult vinden.

Koor is een familie. Ik ben niet zo van het heel kleffe type (hoewel? Beetje een jankertje…) maar ik ben het toch wat meer zo gaan zien. Muzikale schoonheid jagen wij na. Voor mijzelf soms tot ongezonde hoogte. Ik kan slecht leven met een zakkige toon, die als gevolg van zwaartekracht onvermijdelijk op de loer ligt. Tel daarbij het menselijk gebrek, luiheid en verval, en zie, zuiverheid blijkt een illusie, een onhaalbare kaart. Toch, telkens weer gaat Sisyfus de berg op.

Gelukkig is er naast de muzikale perfectie ook de gemeenschap, de troost en gezelligheid van de groep. Gewoon mekaar zien, lekker in de kudde, lekker kibbelen en knussen, en ja, ook zingen natuurlijk. Want gek genoeg opent daardoor het hart, de ziel, en lig je vervolgens twee uur wakker voor alle ramen en deuren weer gesloten zijn.

En daar ontsnapt opeens een schaapje. Tijdens het geduldig tellen gewoon het slootje over gesprongen. Wat doe je nou? Kijk toch uit, malle jongen, in het bos daar zijn de wolven…

Strakjes, over drie, vier jaartjes, als je moe maar tevreden toch weer een oude vertrouwde kudde zoekt, dan zullen we klaar staan met open armen.  Dat is de zwaartekracht van het bestaan.