Jamulus mysterie blijft koor in greep houden

Ook bij het vallen van de avond weer geen teken van leven. Wel het klagende geluid van een fluit, het verre ruisen van een bron en een mild verlangen, dat in alle koorharten voelbaar is.

Het lijkt alsof we in cirkels ronddraaien. Gouden druppels zonlicht vallen op het koude tegelpad na een lange dag. We zien door onze wimpers de zon weer ondergaan.

Van J. geen spoor.

Er waren tips geweest. Een handjevol bloemen was aangetroffen op de Grebbeberg. Er was de belofte van een ‘unerring Spirit of Grief’, die onze ziel zou gidsen. Maar tot nu toe: niets. En het enige dat wij willen, is onze liefde aan elkaar laten voelen. Want iedereen weet dat muziek voeding van alle liefde is. En ook al razen er stormen over de kolkende zee en over de snelweg van spijt en verdriet, er zal altijd een andere wind gaan waaien, ook al hebben we nog niets gezien dat doet denken aan een Yeti.

’s Ochtends gaat de wekker en ik heb hem afgezet. Maar een half uur later ben ik nog niet uit mijn bed. Dit huis voelt leeg. De kamers spelen een gemeen spel, in de badkamer word ik aangestaard door een rubber eendje…. Jamulus, waar ben je????

Rubbereendje: achterneefje van Yeti