Nooit weggeweest

We zijn er weer, dat is de aanleiding van dit stukje, de boodschap die ik heb beloofd te schrijven. Maar, zie titel, het dekt de lading niet. Er is altijd doorgezongen. In een hoekje, achter het scherm, in een kwartet, in een veel te grote kerk 10 meter uit elkaar, want, tja, het was wel zingen, hè. Tussen de schapen (heimwee), in de kou en met een koppeltje kippen licht verontwaardigd rond onze voeten scharrelend. En in ons hoofd. Muziek is niet kapot te krijgen, er bestaan geen goede virussen tegen,  een invasie is geen optie. Onze ziel is onze Zelensky.

Maar nu lijkt (voor ons, zucht…) dan echt de lente aangebroken. We mogen zelfs weer dicht bij elkaar gaan staan. Het wordt nog spannend of we dat ook allemaal weer durven. Vast wel weer even wennen.

We maken plannen voor mooie optredens. We dromen van een knus weekend. Misschien weer zingen op de Grebbeberg! Allemaal zaken die voor onze infectiegevoelige neuzen zijn weggegrist.

Lieve PuntUiters, laat je horen.

Lieve wereld, je kan niet zonder onze liederen.

In de woorden van Elgar: Go, song of mine. To break the hardness of the heart of man.