Drie Engelen daalden af

Nee, het is geen kerstmis. Ik heb wel onlangs een kerstliedje opgenomen: In the bleak midwinter. En Oda heeft deze week de sopraan van dat liedje ingezongen. Zo gaan die dingen tegenwoordig. Vroeger, toen alles nog mooi was en toen we met de gulden betaalden en toen Corona nog gewoon Spaanse griep of builenpest heette, vroeger dus, nam ik gewoon alle partijen op met mijn eigen stem. En dat vond iedereen toen erg bijzonder en bijzonder knap. Ik zelf ook. Nu, in het digitale tijdperk, oefentracks 2.0, zing ik ook nog alle partijen in, met piepende alt en met geoctaveerde sopraan, een soort bas-sopraan, maar als ik dan klaar ben en het resultaat beluister, dan heb ik even een moeilijk momentje. Een momentje van oeps. Een momentje van: help!

En dan ga ik op mijn beide knietjes en bid tot de Allerhoogste: “stuur mij drie Engelen” (en nog een hulpbisschop Finn). En weldra zie ik ze afdalen. Even later hoor ik hun stemmen. En dan verdampt alle leed, verdwijnen alle zorgen. Dan zijn er enkel nog jubelende klanken. Van drie Engelen.

Hoogste tijd om mijn Engelen van de laatste maanden aan u, lezer, te laten verschijnen.

Een keertje. En dan gaan de gordijntjes weer dicht. En laat u achter met hun gezang. Tot in de eeuwigheid.

P.S.: En dit is nog maar een selectie van de Engelen. Er vliegt een hemelse schare voor wie het horen wil. In verleden, heden en toekomst…