Vineta
We gaan aan een nieuw stuk beginnen. Vineta van Brahms. Een gedicht van ?? Ik weet het niet uit het hoofd, ik ga het zo opzoeken. Het zal bovenaan de bladmuziek staan. Interessant nu al, dat ik dat niet goed opgenomen heb. Kennelijk vind ik de tekst onbelangrijker dan de muziek.
Oeps. Want dat is helemaal niet wat ik wil. En wat ik praktiseer. Tenminste, wat ik denk te praktiseren. Zowel bij het maken van liedjes als bij het zingen van de tekst is de tekst de sleutel. Bijna alles wat ik nu maak is ook iets met tekst. In een grijs verleden wel filmmuziek gemaakt, maar dat ligt ver weg. Was wel heel leuk om te doen, toch…
De magie van nu is de chemie (= wetenschap! Geen magie!) tussen tekst en muziek. Altijd een kleine explosie, anders is er eigenlijk niks…
Terug naar Brahms. Waarom we nu opeens aan het Brahmsen zijn is toeval, vrucht van de chaostheorie, kind van Google-lust. En opeens was daar Brahms. En in alle eerlijkheid: eerst sprak Vineta me niet bijzonder aan. Beetje tuttig. Beetje liedjes-achtig. Je voelt ‘m al aankomen. Dat is veranderd. Heftig veranderd. Ik wens alle zangers deze (her-)waardering toe.
Een tekstfragment (gedicht van Wilhelm Müller 1794 – 1827. Join the 27 club, kan je bijna zeggen!)
Een verzonken stad wordt beschreven in de eerste drie coupletten. En dan:
Aus des Herzens tiefem, tiefem Grunde
klingt es mir wie Glocken, dumpf und matt.
Ach, sie geben wunderbare Kunde
von der Liebe, die geliebt es hat.
Eine schöne Welt ist da versunken,
ihre Trümmer blieben unten stehn,
lassen sich als goldne Himmelsfunken
oft im Spiegel meiner Träume sehn.
Und dann möcht ich tauchen in die Tiefen,
mich versenken in den Wunderschein,
und mir ist, als ob mich Engel riefen
in die alte Wunderstadt herein.
En met ‘Spiegel meiner Träume’ en ‘tauchen in die Tiefen’ heeft ie mij te pakken. Dat geeft een ziel aan het hele lied. Wordt het opeens een serieuze reis terug in de tijd, vervlogen liefdes, flarden gevoel met puberale intensiteit. Dan wil je wel zingen.
In de uitleg over de herkomst van deze mythe gaat het over een stad, verzwolgen door de Oostzee. Vineta of Wineta, Pools. Het is een plek die gestraft wordt voor haar zonden. En zelfs daar zou je persoonlijk weerklank in kunnen vinden.
Maar ik heb eerlijk gezegd genoeg aan de vage, bitterzoete droomherinnering, misschien niet helemaal natuurgetrouw…. Laat mij maar dromen.
Don’t wake me, don’t wake me
And let me dream my dream forever.
Don’t wake me, don’t wake me
come dream my dream with me. (Sofa)
Zo kan het ook… (maar het hoeft niet echt…) Geintje van Joost.